بیاموزیم که ...

با احمق بحث نکنیم و بگذاریم در دنیای احمقانه خویش خوشبخت زندگی کند. 

با وقیح جدل نکنیم، چون چیزی برای از دست دادن ندارد و روح ما را تباه می کند.  

از حسود دوری کنیم، چون اگر دنیا را هم به او تقدیم کنیم باز از زندان تنگ حسادت بیرون نمی آید.  

تنهایی را به بودن در جمعی که ما را از خودمان جدا می کند،ترجیح دهیم.  

از «از دست دادن» نهراسیم،که ثروت ما به اندازه شهامت ما در نداشتن است. 

بیشتر را بر کمتر ترجیح ندهیم که قدرت ما در نخواستن ومنفعت ما در سبک باریست. 

کمتر سخن بگوییم،که بزرگی ما در حرفهایی است که برای نهفتن داریم،نه برای گفتن. 

از سرعت خود بکاهیم ،که آنان که سریعتر می دوند،فرصت اندیشیدن به خود نمی دهند. 

دیگران را ببینیم،تا در دام خویشتن محوری اسیر نشویم. 

از کودکان بیاموزیم،پیش از آن که بزرگ شوند و دیگر نتوان ار آنان آموخت.....